dimecres, de setembre 07, 2005

Skirty Puppy

Diumenge va morir el meu avi per part de pare. No estic gaire afectat, diria jo, perquè mai havia estat una persona propera ni carinyosa, però ara que no hi és el trobo a faltar una mica. La sensació de saber del cert que per més que vulguis no cal que vagis a la residència que no el trobaràs - mig eixerit com sempre però sense poder retenir a penes la conversa que manteníeu -, se'm fa una mica estranya.

Hi ha gent que passa el temps plorant o lamentant-se. Jo més aviat me l'he passat emprenyant a la Pilar - la meva promesa - i maquinant jocs de paraules. Em vaig adonar ahir que el més interessant d'un idioma són les frases fetes, així doncs ja em teniu a mi tot el camí cap a la cerimònia d'enterrament i cap a l'enterrament en si esbrinant com es traduïa tal o qual frase a l'anglès. Vaig començar pel black sheep with blond poes - o com collons s'escrigui el be negre amb potes rosses -, i no va ser fins a la tarda que no em vaig adonar que el que em falta a la meva vida és un skirty puppy. Teniu ja un skirty puppy a la vostra vida? No sabeu el que us perdeu. Algú que us segueixi a totes bandes, que us faci cas només a vosaltres, que us rigui les gràcies, algú, en fi, que us adori com a un Hitler qualsevol. Jo, al meu skirty puppy no el tractaria mai malament, sempre i quant obeís els meus interessos i no protestés per a res. Els castellans ja ho diuen bé, ja: "míralo éste, siempre como un perrito faldero siguiéndolo a todas partes" - què és sinó un skirty puppy? -.

Ara mateix donaria el meu regne, no per un cavall, sinó per un skirty puppy, això sí, que no m'agobiés massa, encara que ben mirat, potser amb mi mateix ja en tinc prou. Qui, si no, és el millor gos faldiller d'un mateix que, precisament, un mateix?

Per si de cas no se us acudeixi de demanar a la vostra dona que us faci d'skirty puppy, la clatellada és garantitzada.

______________________________________________________________________

Domingo murió mi abuelo por parte de padre. No estoy muy afectado, diría yo, porque munca había sido una persona próxima ni cariñosa, pero ahora que no está lo echo de menos un poco. La sensación de saber de veras que por más que quieras no es necesario que vayas a la residencia que no lo encontrarás - medio animado como siempre pero sin poder retener a penas la conversación que manteníais -, se me hace un poco estraña.

Hay gente que pasa el tiempo llorando o lamentandose. Yo más bien me lo he pasado molestando a la Pilar - mi prometida - y maquinando juegos de palabras. Me di cuenta ayer que lo más interesante de un idioma son las frases hechas, así pues ya me tenéis a mí todo el camno hacia a la ceremonia de entierro y hacia el entierro en sí averiguando com se traducía tal o cual frase al inglés. Empecé con black sheep with blond poes - o cómo cojones se escriba el be negre amb potes rosses (que en castellano se traduciría por y un rábano) -, y no fue hasta la tarde que no me di cuenta que lo que falta en mi vida es un skirty puppy. ¿Tenéis ya un skirty puppy en vuestra vida? No sabéis lo que os perdéis. Alguien que os siga a todas partes, que os haga caso solo a vosotros, que os ría las gracias, algien, en fin, que os adore como a un Hitler qualquiera. Yo, a mi skirty puppy no lo trataría mal nunca, siempre y cuando obedeciera mis intereses y no protestase por nada. Ya lo decimos a veces, ya: "míralo éste, siempre como un perrito faldero siguiéndolo a todas partes" - ¿qué es si no un skirty puppy? -.

Ahora mismo daría mi reino, no por un caballo, si no por un skirty puppy, eso sí, que no me agobiara demasiado, aunque bien mirado, quizá conmigo mismo ya tengo suficiente. ¿Quién, si no, es el mejor perrito faldero de uno mismo que, precisamente, uno mismo?

Por si acaso no se os ocurra pedir a vuestra mujer que os haga de skirty puppy, la bofetada está garantizada.